|
Armoede in Den Haag |
|
Het ziet er naar uit dat
ik in mijn eerste column voor Radio Discus appels met peren ga vergelijken.
De uitzending gaat over het armoedebeleid in Den Haag. Daar is een prominent
forum voor uitgenodigd, dat weet hoe het gesteld is met stadsgenoten die
nauwelijks meer het hoofd boven water kunnen houden. De wereld ligt op zijn
gat, we zitten in een recessie waarvan het eind niet in zicht is, jongeren
komen maar niet aan een baan, gezinnen kunnen hun hypotheek niet meer
opbrengen, tweeverdienen is geen oplossing, want de
kinderopvang is niet meer te betalen, studeren wordt weer een zaak van de happy few en bij het begrip voedselbank verblikken en
verblozen we niet. Voedselbank! Dat doet me
denken aan de verhalen van mijn vader uit de twintiger
jaren van de vorige eeuw. Vanuit de goedheid des harten bracht de kerk
een pannetje soep bij de armen in de kerkgemeente. Het gaat er nu moderner
aan toe: als je geregistreerd armlastig bent kun je je
pakketje eten bij de voedselbank ophalen. Sterker nog: met de feestdagen zit
er een extra traktatie bij! Heb dank, heb dank! Excuses voor mijn
cynisme. Maar juist vanwege dat pannetje soep van de diakonie
was ik er trots op dat we dat achter ons gelaten hadden. Het was niet overal
een vetpot, maar het was wel je eigen vetpot. Je werkte er voor en je hoefde
niemand dankjewel te zeggen. Het is een schot in
opendoel, maar de tijden zijn nu anders. Voedselbanken blijken nodig. Klanten van de
voedselbank hoeven zich niet te schamen. Schamen moet zich een samenleving
die accepteert dat het überhaupt noodzakelijk is. Zo’n samenleving als de Haagse gemeenteraad die vindt
dat iedereen kunst en cultuur moet kunnen beleven en daarom in meerderheid
stemt voor een heus Cultuurpaleis, naast het IJspaleis. We zullen een nog bloeiender cultureel leven in de stad krijgen hebben ze
ons beloofd. Deze broodnodige voorziening voor alle Hagenaars a raison van € 181 mln komt op de
plek van de Anton Philipszaal en het Lucent
Danstheater. Die gaan plat. Nog geen 20 jaar geleden mocht ik de opening van
het akoestisch wonder meemaken, maar dat blijkt dus van bordkarton gebouwd te
zijn. Voor de poorten van de
hel is de Ooievaarspas in de gemeentebegroting overeind gebleven. Mensen
kunnen actief blijven meedoen in de stad, hun kinderen kunnen lid van de
sportvereniging blijven. Ik waag te betwijfelen
of ze met hun Ooievaarspas ook een kaartje voor een concert in het
Cultuurpaleis kunnen (en willen) kopen. De tijd zal het leren. Voorlopig moet
het wonder van onsterfelijkheid van het huidige gemeentebestuur nog gebouwd
worden. Door bouwvakkers uit de regio, was de harde voorwaarde. Schijnt ook
weer achterhaald te zijn: er worden topvaklui uit Engeland gehaald om de bouw
te versnellen. Het is appels met peren
vergelijken, dat realiseer ik me best wel.
Armoedebeleid en een Cultuurpaleis: wat heeft het met elkaar te maken. Maar
als we dan toch in de agrarische vergelijkingen terecht komen: raadslid
Gerard Verspuy komt met een simpel en praktisch
idee om volkstuintjes in te richten op grond die braak ligt omdat bouwen te
veel risico met zich meebrengt in deze tijd van recessie. Groente uit je
eigen tuin, dat scheelt weer een loopje naar de voedselbank! |