Rechtse en linkse hobby's

Linkse hobby's bestaan. Dat valt niet te ontkennen. Ik doe bijvoorbeeld graag aan energiebesparing vanwege het klimaat. Een uitdaging die als linkse hobby wordt beschouwd. Er zijn mensen die 's avonds de gordijnen open gooien, de verlichting aan, de verwarming hoog. Die genieten van deze luxe juist omdat die niet voor anderen is weggelegd. Een lange neus naar de kou! Een opgestoken middelvinger naar mensen die zich zorgen maken over het klimaat.

Mensen met een hobby zijn meestal tevreden mensen. Neem een voorbeeld aan mij: ik ben een zeer tevreden mens dankzij mijn hobby's. Daardoor gun ik anderen ook plezier in het leven. Ik vind het prima als anderen geholpen worden met mijn belastingcenten. Ik denk dan aan mensen die met twee linkerhanden of zelfs met twee linkerhersenhelften in deze maatschappij staan. Of aan kunstenaars, die zijn ook vaak onhandig.

Maar nu de vraag: bestaan rechtse hobby's? Heel gek, maar ik kan alleen maar rare dingen bedenken als 130 km/uur rijden, of met een groen jagerspak aan de bossen intrekken. Eén ding springt er uit: een algemene hobby van rechts is om in een grotere luxe te willen leven dan de buren: Het plezier zit dan in de jaloezie van de buren.

Deze vorm van hobby werd vroeger in toom gehouden daar ons maatschappelijk systeem. Maar in een gezamenlijke coup van Lubbers, Kok en Bolkenstein werd in de jaren 90 het neoliberale gedachtegoed tot norm verheven. Een primitief systeem waarbij de markt onze morele maatstaven ging bepalen. Wat blijkt nu: het jezelf disproportioneel – een woord van Kok – willen verrijken is helemaal niet voorbehouden aan rechtse klootzakken. Er zijn ook linkse klootzakken die voortdurend met hun vingers in de geldpot zitten. Linkse en rechtse flapdrollen proppen zich vol en kunnen er niet mee stoppen. Eigenlijk lijden ze aan een ziekelijke financiële OBESITAS. Dit is een bedenkelijke hobby van rechts en links!

Neem Erik Staal, die is ontstaan in PvdA kringen. Directeur van woningbouwvereniging VESTIA. Die sleepte een jaarsalaris van een half miljoen mee naar huis. En was het nou zo'n goeie bestuurder? Ik zou denken van niet. Hij heeft zijn handen zo overspeeld dat Vestia nu een strop van miljarden, geen miljoenen, nee MILJARDEN(!) boven het hoofd hangt.

De arme jongen, hij zal er wel mee zitten. Gelukkig heeft hij trouwe vrienden in de Raad van Commissarissen. De voorzitter zei: ¨Wij zijn Erik Staal veel dank verschuldigd voor wat Vestia in de loop der jaren onder zijn inspirerende leiding heeft bereikt. Wij hebben respect voor het feit dat hij mede in het belang van Vestia is teruggetreden!”

Als je dat zo hoort, hoef je je geen zorgen te maken over Erik Staal. Die komt er wel, met zijn vrienden.

Henk Dorrestijn